Geestelijke ontwikkeling is de werkelijke evolutie van de mens.

De wetenschap doet al sinds Darwin zijn evolutietheorie in het midden van de 19e eeuw publiceerde, onderzoek naar het ontstaan van de mens en er zijn dan ook al boekenkasten over vol geschreven. Zoals altijd zijn er dan voor- en tegenstanders die elkaar met argumenten bestrijden of de mens nu wel of niet van de apen afstamt. In zijn evolutietheorie stelt hij onomwonden dat steeds de sterkere soort zal overleven en de zwakke zal uitsterven. In zijn boek: “The descent of man” (1871) gaat Darwin echter nog een paar grote stappen verder, hij zegt in hoofdstuk 5: “We zullen de ongetwijfeld de slechte effecten moeten dragen als de zwakke mens overleeft en zich voortplant”. Uit die tekst blijkt heel duidelijk dat Darwin geen liefde kon opbrengen voor zijn zwakke en minder begaafde medemensen.

Wetenschappelijk onderzoek

Met Darwin gelooft de wetenschap heilig in de theorie dat mutaties in de erfelijke informatie (DNA) het ontstaan van nieuwe soorten zou verklaren. Deze aanname is buitengewoon onwaarschijnlijk, want de kans dat spontane veranderingen in het DNA van een organisme tot een nieuwe levensvatbare soort zou kunnen leiden, is net zo groot als de kans dat een normaal stenen rijtjeshuis binnen één dag uit een gigantische hoop kant en klare bakstenen en alle andere bouwmaterialen gebouwd kan worden.

Evolutionisten geloven dat de werkelijke evolutie van de mens door dergelijke onwaarschijnlijke gebeurtenissen geleid zou worden. Daar is nog steeds onvoldoende bewijs voor, want fossielen in de bijbehorende aardlagen laten zien welke dieren in welke tijd leefden, maar niet hoe ze zijn ontstaan. Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat soorten niet geleidelijk, maar plotseling op het wereldtoneel verschijnen. Lange tijd bestaat een bepaalde diersoort om dan ineens te verdwijnen en plotseling verschijnt er een nieuwe soort.

Dankzij hun onderzoek beseft de wetenschap steeds beter dat erfelijke informatie (DNA) niet alleen buitengewoon complex georganiseerd is, maar ook van een hoogst intelligente bron afkomstig zou moeten zijn. Ook kan de wetenschap geen steekhoudende bewijzen geven voor het ontstaan van de wijze waarop in elk levend organisme eiwitten worden gemaakt. Micro-organismen, plantcellen, dierlijke en menselijk cellen maken allemaal op een en dezelfde wijze hun eiwitten. Iedere wetenschapper zou zijn knieën en hoofd behoren te buigen voor deze Intelligentie die het ongelooflijk complexe eiwitsynthese systeem heeft bedacht. Hetzelfde geldt voor de manier waarop vermenigvuldiging van het DNA tijdens de celdeling plaatsvindt. Al deze processen zijn zo ingewikkeld mooi, dat alle discussie over mutaties en selectiedruk in vergelijking daarmee nutteloos gepraat is. Maar desondanks blijven evolutionisten geloven dat zulke ingenieuze processen tijdens de werkelijke evolutie van de mens zouden zijn ontstaan.

Intelligentie

De “schepper”, waarover in Intelligent _Design wordt gesproken, mag het ontstaan van de mens verklaren op de manier dat de wetenschap veronderstelt dat de stoffelijke wereld van materie, plant, dier en mens zou zijn ontstaan. Deze onderzoekers maken net als de evolutionisten niet duidelijk hoe zogenaamd dode materie, zoals mineralen, eiwitten, vetten en een zekere hoeveelheid DNA, een zelfbewustzijn of het vermogen tot denken op kan wekken. Hoe heeft het stoffelijk lichaam, dat uit dode materie zou bestaan, ooit gevoelens van liefde en wilskracht verworven? De werkelijke evolutie van de mens is geestelijke ontwikkeling en het stoffelijk lichaam is slechts een tijdelijke vorm van de ziel dat zij achterlaat bij haar overgang naar gene zijde.

Het simpele feit dat een kerngezond mens bij een plotselinge hartstilstand slechts een stoffelijk overschot achterlaat dat nooit meer tot leven is te wekken, zou de onderzoekers toch moeten laten beseffen dat het leven, dat is de ziel, op dat moment uit het lichaam is getreden. Dit is bovendien de welbekende reden dat organen per se uit een nog levend mens of dier genomen moeten worden, anders zijn die niet meer geschikt voor transplantatie! Jezus vertelt in de Nieuwe Openbaring door Jakob Lorber dat een dood orgaan inderdaad anders is dan een nog levend orgaan, zie het boek Aarde_en_Maan. Daarin lezen we dat de dode milt een totaal andere structuur heeft dan een levende milt.

Geestelijke ontwikkeling

Verder heeft de wetenschap ontdekt dat de mens miljoenen jaren op aarde leefde en dit feit bevestigen de Jakob Lorber boeken. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat die oermensen nimmer boven een bepaald primitief ontwikkelingsniveau uitkwamen. Maar ongeveer 6000 jaar geleden verscheen er ineens een mensensoort op aarde dat verrassend snel een cultuur schiep, staten stichtte, piramides bouwde, het schrift uitvond, uit erts metalen vrijmaakte, recht en wetten ontwierp; kortom een geweldige vooruitgang in zeer korte tijd. Vele honderdduizenden jaren veranderde er weinig, totdat ineens in een paar duizend jaar grote vorderingen werden gemaakt. Plotseling beschikte de mens over een onbekende geestelijke kracht en een grote creativiteit. Waar was die zo plotseling vandaan gekomen? (Zie K. Eggenstein in: “De profeet Jakob Lorber”, blz. 42.)

De werkelijke evolutie van de mens is zijn geestelijke ontwikkeling. Het stoffelijk lichaam is slechts een tijdelijk voertuig voor de ziel die hier op aarde de kans krijgt zich weer Gods orde van ware onbaatzuchtige en onvoorwaardelijke liefde eigen te maken. Als dat hier op aarde niet lukt, kan iedere ziel aan gene zijde in het hiernamaals daar verder aan werken, maar daar is het dan niet zo gemakkelijk als hier op aarde.

Jezus zegt in de Nieuwe Openbaring: “Ieder mens heeft een onsterfelijke ziel en in de ziel een geest die nog onsterfelijker is. En opdat de ziel, als geest die zich uit de materie ontwikkelt, volledig één wordt met de oergeest van God, die ‘liefde’ heet, moet al het streven van de ziel erop gericht zijn, dat zij zich ten eerste losmaakt van de materie en van alle eisen die deze stelt, en dat zij al haar inspanningen, al haar doen en laten enkel naar het zuiver geestelijke richt; ten tweede moet het voortdurend haar enige zorg zijn, dat zij één wordt met de in haar rustende geest van Gods zuivere liefde, omdat God Zelf van oorsprong in Zijn oerwezen de allerzuiverste Liefde is.”

Andere berichten